Wyrok Sądu Najwyższego z 14 stycznia 2013 r., I PK 164/12
Odbywanie aplikacji radcowskiej może być uznane za przyczynę dyskryminacji, gdy jest związane z osobą pracownika, a nie z jego pracą. Firma, aby stwierdzić nierówne traktowanie, nie musi zatrudniać innego pracownika znajdującego się w identycznej sytuacji jak osoba dyskryminowana.
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 31 października 2012 r., I ACa 579/12
Z przepisu art. 351 ustawy z 1982 r. o radcach prawnych wynika, że aplikant radcowski zastępuje radcę prawnego, a nie stronę. Jest pomocnikiem radcy prawnego i nie jest pełnomocnikiem strony. W postępowaniu sądowym przed sądem powszechnym występuje zawsze z wyraźnego upoważnienia radcy prawnego. Aplikant radcowski nie jest pełnomocnikiem strony, jest jedynie zastępcą radcy prawnego (verba legis: zastępuje radcę prawnego) będącego pełnomocnikiem strony. Nie jest też substytutem radcy prawnego, ponieważ substytutem radcy prawnego (i dalszym pełnomocnikiem strony) może być tylko adwokat lub radca prawny (?) ewentualnie prawnik zagraniczny (?).
Postanowienie Sądu Najwyższego z 29 stycznia 2013 r., SDI 37/12
Zawód radcy prawnego, do którego wykonywania przygotowuje się aplikant radcowski, jest zawodem zaufania publicznego, w związku z tym zasady etyki zawodowej obowiązują także odpowiednio aplikantów radcowskich. Pozwala to na przyjęcie, że aplikant radcowski powinien przestrzegać zasad etycznych i moralnych nie tylko w związku z wykonywaniem obowiązków aplikanta. Dotyczy to w szczególności sfery działalności prawniczej.
Postanowienie Sądu Najwyższego z 29 stycznia 2013 r., SDI 38/12
Wykładnia a contrario przepisu art. 65 ust. 2 ustawy z 1982 r. o radcach prawnych prowadzi do wniosku, że gdy obwiniony nie jest już aplikantem radcowskim, lecz radcą prawnym, to katalog kar dyscyplinarnych nie podlega żadnemu ograniczeniu. Wtedy wybór kary nie jest zależny od statusu obwinionego w czasie popełnienia czynu, gdyż decyduje chwila orzekania. Ustawa wprowadza tylko jeden wyjątek, wyłączając orzeczenie kary dyscyplinarnej w postaci zawieszenia prawa do wykonywania zawodu radcy prawnego, gdy w czasie orzekania obwiniony jest nadal aplikantem radcowskim. Nie przewiduje zaś takiego ograniczenia, gdy obwiniony jest już radcą prawnym.
Postanowienie Sądu Najwyższego z 6 lutego 2014 r., I PZ 21/13
Dokonanie przez aplikanta radcowskiego zastępującego w czynnościach pełnomocnika będącego radcą prawnym czynności procesowej z przekroczeniem zakresu uprawnień wynikających z art. 351 ustawy o radcach prawnych w postaci złożenia apelacji podpisanej przez aplikanta jest brakiem usuwalnym.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 26 listopada 2013 r., VI SA/Wa 1379/13
?Rękojmia prawidłowego wykonywania zawodu radcy prawnego? to zespół cech osobistych charakteru i zachowań składających się na wizerunek osoby zaufania publicznego, na której nie ciążą żadne zarzuty podważające jej wiarygodność. Składają się na nią cechy charakteru i dotychczasowe zachowanie osoby pragnącej zostać radcą prawnym. Pojęcie ?rękojmi? niejako poręcza, gwarantuje i zapewnia, że z racji posiadanych cech zawód zaufania publicznego, w tym wypadku radcy prawnego, będzie wykonywany prawidłowo. O nieskazitelności charakteru z kolei świadczą takie przymioty osobiste jak: uczciwość w życiu prywatnym i zawodowym, uczynność, pracowitość, poczucie odpowiedzialności za własne słowa i czyny, stanowczość, odwaga cywilna, samokrytycyzm, umiejętność zgodnego współżycia z otoczeniem. Wyrażenie ustawowe ?dotychczasowe zachowanie? oznacza zaś postępowanie osoby ubiegającej się o wpis na listę radców prawnych do czasu wpisania na tę listę i to takie zachowanie, postępowanie, odpowiadające ocenom moralnym i etycznym, gwarantujące właściwe wykonywanie zawodu radcy prawnego. Brak rękojmi należytego wykonywania zawodu radcy prawnego jest więc implikacją braku nieskazitelnego charakteru i dotychczasowego zachowania odpowiadającego ocenom moralnym i etycznym.
