(stan po zmianach legislacyjnych)
Prawa własności przemysłowej odgrywają kluczową rolę w polskiej i globalnej gospodarce. Nie sposób już kupić towarów i usług, które byłyby oferowane bez znaków towarowych. Ponadto wiele produktów wytwarzanych jest według rozwiązań chronionych patentami. Inne zaś, cechujące się ciekawym wyglądem i estetyką, są chronione według wzorów przemysłowych.
Michał Mazurek
doktor nauk prawnych, radca prawny, specjalizuje się
w sprawach z zakresu prawa własności przemysłowej ze szczególnym uwzględnieniem prawa znaków towarowych, wspólnik Kancelarii Prawnej Prolegit Pijewska & Mazurek Sp.j.
Fot. Archiwum M. Mazurka
Ewelina Pijewska
radca prawny, specjalizuje się w sprawach z zakresu prawa własności intelektualnej ze szczególnym uwzględnieniem prawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, wspólnik Kancelarii Prawnej Prolegit Pijewska & Mazurek Sp.j.
Fot. Archiwum E. Pijewskiej
Współcześnie prawa własności przemysłowej są zatem faktycznie nierozerwalne z prowadzeniem działalności gospodarczej. Co więcej, zainteresowanie tymi prawami stale rośnie. Zwiększają one bowiem szanse zdobycia odbiorców na coraz bardziej konkurencyjnym rynku. Nie bez znaczenia jest także rozwój nowych technologii, który sprzyja powstawaniu praw na dobrach niematerialnych.
Tym istotniejsza staje się efektywna ochrona praw własności intelektualnej. Na przestrzeni ostatniej dekady zmiany legislacyjne ? podyktowane potrzebą usprawnienia ochrony pozycji uprawnionych, ale też koniecznością dostosowania prawa krajowego do norm unijnych ? silnie wpłynęły na ramy ochrony. W szczególności w wyniku kolejnych nowelizacji ustawy ? Prawo własności przemysłowej (dalej: p.w.p.)[1] i Kodeksu postępowania cywilnego[2] gruntownemu przeobrażeniu uległ system ochrony administracyjnoprawnej i cywilnoprawnej praw wyłącznych[3]. Dość wspomnieć o zmienionych definicjach przedmiotów własności przemysłowej (np. znaki towarowe, wzory użytkowe), nowych zasadach postępowania o udzielenie prawa wyłącznego (por. postępowanieo udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy) czy postępowaniu cywilnym przed wyspecjalizowanymi sądami własności intelektualnej. Rzecz jasna, wszystkie wprowadzone zmiany mają doniosłe konsekwencje z punktu widzenia zawodu radcy prawnego.
Po pierwsze ? umocowanie w postępowaniu o udzielenie prawa wyłącznego przed Urzędem Patentowym RP
De lega lata radcowie prawni mogą być pełnomocnikami w sprawach związanych z dokonywaniem i rozpatrywaniem zgłoszeń oraz utrzymywaniem ochrony znaków towarowych, wzorów przemysłowych i oznaczeń geograficznych (art. 236 p.w.p.). W praktyce najistotniejsze znaczenie ma umocowanie do dokonywania w Urzędzie Patentowym zgłoszeń znaków towarowych i wzorów przemysłowych[4]. W tym zakresie ustanowiony radca prawny jest uprawniony do reprezentacji zgłaszającego w całym toku postępowania o udzielenie prawa wyłącznego. Dotyczy to przygotowania dokumentacji zgłoszeniowej, odpowiedzi na ewentualne stanowisko UP co do braku przesłanek udzielenia ochrony, udziału w postępowaniu sprzeciwowym wobec zgłoszeń znaków towarowych czy w postępowaniu z wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy.
W praktyce doradztwo radcy prawnego jest istotne dla samej oceny celowości zgłoszenia. Zgłoszenie powinno bowiem zostać sprawdzone z punktu widzenia zdolności rejestrowej (np. przeprowadzenie badania wzoru przemysłowego pod kątem wyjawienia wcześniejszych wzorów). Wynik takiego badania pozwala rekomendować wniesienie zgłoszenia lub rezygnację z ubiegania się o ochronę. Stawia to radcę prawnego ? pełnomocnika ? w pozycji specjalistycznego doradcy dokonującego kompleksowej analizy przesłanek zdolności ochronnej znaku towarowego, wzoru przemysłowego itd.
W toku przygotowywania dokumentacji zgłoszeniowej radca prawny powinien skorzystać z wytycznych i informacji dostępnych na stronie internetowej Urzędu Patentowego RP. Dotyczą one szczegółowych aspektów postępowania zgłoszeniowego, jak konieczne elementy podania, sposób przedstawienia znaku/wzoru, sporządzenia prawidłowego wykazu towarów i usług według klasyfikacji nicejskiej czy wysokości opłat[5]. Pełnomocnicy zgłaszających powinni mieć również na uwadze wdrażane przez UP uproszczenia w postępowaniu o udzielenie ochrony. Takim trybem jest fast track umożliwiający szybsze rozpatrzenie zgłoszenia (sprawniejsze zbadanie i publikację zgłoszenia znaku towarowego oraz szybsze rozpatrzenie podania dotyczącego wzoru przemysłowego, ze skróceniem czasu na wydanie decyzji o udzieleniu ochrony tego wzoru). Istotą tego trybu jest procedowanie w formie elektronicznej. Skorzystanie z niego jest możliwe pod warunkiem posiadania konta na Platformie Usług Elektronicznych Urzędu Patentowego (PUEUP) i wymaga respektowania określonych przez urząd wymogów dotyczących elektronicznego dokonywania opłat, właściwego wypełniania elementów elektronicznego formularza oraz przedstawiania wszelkich niezbędnych dowodów i dokumentów. Niezachowanie wymogów trybu fast track powoduje jego wyłączenie (z konsekwencją powrotu do zwykłego trybu postępowania zgłoszeniowego)[6].
Na szczególną uwagę zasługuje reprezentacja stron w postępowaniu sprzeciwowym dotyczącym zgłoszeń znaków towarowych. Takie postępowanie inicjowane jest sprzeciwem osoby trzeciej legitymującej się wcześniejszym prawem podmiotowym (np. wcześniejszym znakiem towarowym) i zmierza do uzyskania odmowy rejestracji zgłoszonego znaku towarowego. Drugą stroną ww. postępowania jest podmiot zgłaszający kwestionowany znak towarowy do rejestracji. Oczywiście radcowie prawni mogą być pełnomocnikami zarówno wnoszącego sprzeciw, jak i zgłaszającego ? tak w fazie postępowania przed Urzędem Patentowym RP, jak i ewentualnie później, w postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Po drugie ? umocowanie w postępowaniu spornym przed UP
Jeszcze przed reformą systemu ochrony własności intelektualnej radcowie prawni mogli reprezentować klientów w postępowaniu spornym przed Urzędem Patentowym RP. Takie postępowanie cechuje kontradyktoryjność i daleko idąca inicjatywa dowodowa stron. Rolą kolegium orzekającego do spraw spornych jest natomiast ocena przedstawionego materiału pod kątem zasadności składanego wniosku i zawartych w nim żądań.
Najczęściej postępowanie sporne inicjowane jest wnioskiem o ustanie prawa wyłącznego, tj. o unieważnienie prawa wyłącznego albo o stwierdzenie jego wygaśnięcia. W obu trybach postępowania radcowie prawni mogą reprezentować podmiot domagający się wyeliminowania prawa podmiotowego (wnioskodawcę) albo adresata wniosku (uprawnionego).
Celem postępowania o unieważnienie prawa wyłącznego jest stwierdzenie ustania tego prawa z mocą wsteczną (skutek ex tunc), z powodu braku spełniania ustawowych warunków wymaganych do udzielenia prawa. Wydanie decyzji o unieważnieniu jest równoznaczne z przyznaniem, iż prawo podmiotowe nigdy nie istniało (w całości lub w części). Jest to zatem sui generis korekta decyzji o udzieleniu prawa, podyktowana brakiem realizacji przesłanek ochrony, w dacie zgłoszenia do rejestracji wynalazku, wzoru użytkowego, znaku towarowego itd. Te przesłanki zostały szczegółowo uregulowane w ustawie p.w.p., a ciężar dowodu w zakresie ich wykazania spoczywa na wnioskodawcy.
Z kolei decyzję stwierdzającą wygaśnięcie prawa wyłącznego cechuje skutek ex nunc. Wygaśnięcie prawa podmiotowego oznacza, że prawo to ustało (w całości lub w części) w określonej dacie, wskutek przewidzianych w ustawie zdarzeń. Nie oznacza zatem, że prawo w ogóle nigdy nie istniało. Ta właśnie kluczowa różnica w porównaniu z postępowaniem o unieważnienie może mieć istotne konsekwencje np. w toku dochodzenia roszczeń cywilnoprawnych, opartych na prawie wyłącznym.
Po trzecie ? umocowanie w postępowaniu przed sądami administracyjnymi
Decyzje Urzędu Patentowego RP ? wydane zarówno w postępowaniu o udzielenie prawa ochronnego, jak i w postępowaniu spornym ? mogą być przedmiotem skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Jej wniesienie inicjuje postępowanie sądowoadministracyjne, mające na celu ocenę zgodności z prawem decyzji (ich legalności). W tym postępowaniu radcowie prawni mogą reprezentować skarżącego, kwestionującego niekorzystną dla niego decyzję, albo uczestnika postępowania, w którego interesie jest utrzymanie skarżonej decyzji w mocy.
Z kolei od wyroków WSA w Warszawie przysługuje skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Z uwagi na szczególny charakter tego środka zaskarżenia w całym postępowaniu kasacyjnym obowiązuje zasada przymusu reprezentacji. W sprawach z zakresu prawa własności przemysłowej skarga kasacyjna może być sporządzona przez radcę prawnego, adwokata lub rzecznika patentowego. Ten sam przymus reprezentacji dotyczy innych stron postępowania, w tym uczestnika (który broni wyroku wojewódzkiego sądu administracyjnego).
Po czwarte ? umocowanie w postępowaniu przed organami celnymi i w postępowaniu karnym
Uprawniony z praw wyłącznych może skorzystać z celnoprawnego i karnoprawnego trybu ich ochrony. W szczególności może zainicjować działania organów państwa władnych do zastosowania dolegliwych dla naruszyciela środków (jak np. zajęcie towarów z podrobionym znakiem towarowym).
Podstawą prawnokarnej ochrony praw własności przemysłowej są szczególne przepisy p.w.p. (art. 303 i następne). Normy te penalizują zróżnicowane zachowania naruszające monopol uprawnionego. Dotyczy to w szczególności przestępstw polegających na obrocie towarami naruszającymi cudze prawa wyłączne. W razie uzasadnionego ? w następstwie informacji uzyskanych od uprawnionego ? podejrzenia popełnienia tych czynów organy ścigania mają prawo do zabezpieczenia ww. towarów. Następnie w rachubę wchodzi postawienie zarzutów prawnokarnych, wystąpienie z aktem oskarżenia i ? wreszcie ? postępowanie sądowe, mające na celu ukaranie sprawcy, jak i zabezpieczenie interesów pokrzywdzonego (np. poprzez orzeczenie przepadku towarów naruszających prawa wyłączne). W toku prowadzonego postępowania radcowie prawni mogą reprezentować zarówno pokrzywdzonego (uprawnionego z patentu, prawa ochronnego na znak towarowy itd.), jak i osobę, wobec której toczy się postępowanie (podejrzanego, a następnie oskarżonego o naruszenie).
Ochrona prawnocelna praw wyłącznych jest natomiast realizowana na podstawie unijnego rozporządzenia nr 608/2013 w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej przez organy celne[7]. Celem jest niedopuszczenie do obrotu towarów naruszających prawa własności intelektualnej na obszarze celnym UE. Na podstawie informacji dostarczonych przez uprawnionego organy celne mogą zawiesić zwolnienie towarów, zatrzymać je, a w pewnych sytuacjach kontrolować proces ich zniszczenia. W tym zakresie stosowne decyzje są podejmowane przez właściwego miejscowo naczelnika urzędu celnego. Następnie podlegają kontroli dyrektora izby administracji skarbowej, którego decyzje mogą być przedmiotem postępowania przed sądami administracyjnymi. W toku procedury radcowie prawni mogą reprezentować podmiot legitymujący się prawami wyłącznymi albo posiadacza towarów podejrzanego o naruszenie tych praw.
Po piąte ? umocowanie w postępowaniu o naruszenie praw własności intelektualnej przed sądami powszechnymi i Sądem Najwyższym
Z punktu widzenia praw własności intelektualnej od dawna kluczowa jest ich cywilnoprawna ochrona. Jej istotą jest realizacja roszczeń z tytułu naruszenia, pojmowanego jako bezprawne (niekoniecznie zawinione) wejście przez osobę trzecią w zakres tych praw. Pojęciowo naruszenie prawa wyłącznego jest znacznie szersze w porównaniu z zachowaniami sankcjonowanymi na podstawie prawa karnego i celnego. Obejmuje bowiem nie tylko ?kopiowanie? przedmiotów prawa własności przemysłowej, lecz wszystkie sytuacje, gdy osoba trzecia bezprawnie ingeruje w zakres praw wyłącznych, stosując podobne rozwiązanie techniczne, analogiczną postać produktów, podobne oznaczenia odróżniające. Przykładowo znak towarowy podlega ochronie na podstawie przepisów prawa karnego i/lub celnego w przypadkach, gdy osoba trzecia stosuje dla identycznych produktów oznaczenie identyczne albo prawie identyczne (nieodróżnialne w zwykłych warunkach obrotu). Natomiast naruszenie prawa ochronnego na znak towarowy obejmuje także przypadki użycia znaków identycznych lub podobnych dla towarów lub usług identycznych, podobnych, a niekiedy niepodobnych do objętych prawem ochronnym. Właśnie przez wzgląd na tak szeroki zakres cywilnoprawnej ochrony praw wyłącznych kluczowe znaczenie mają spory rozstrzygane przed wyspecjalizowanymi sądami powszechnymi. W wyniku wprowadzonej reformy właściwość w tym zakresie powierzono w pierwszej instancji sądom okręgowym w Gdańsku, w Lublinie, w Katowicach, w Poznaniu i w Warszawie[8]. W pionie odwoławczym postępowanie odbywa się w dwóch sądach: w Sądzie Apelacyjnym w Poznaniu albo w Sądzie Apelacyjnym w Warszawie. Orzeczenia tych ostatnich sądów, na warunkach określonych Kodeksem postępowania cywilnego, mogą być przedmiotem skargi kasacyjnej do Sądu Najwyższego.
De lege lata Kodeks postępowania cywilnego znacząco wzmocnił rolę radców prawnych w tych sprawach. Wprowadził jako zasadę obowiązkowe zastępstwo stron przez adwokatów, radców prawnych lub rzeczników patentowych (art. 872 § 1 k.p.c.). Ograniczony zakres wyjątków od tej reguły oraz często znacząca wartość przedmiotu sporu w tych sprawach sprawiają, że niemal zawsze są prowadzone przy pomocy profesjonalnych pełnomocników.
Cywilnoprawne sprawy z zakresu własności intelektualnej obejmują zróżnicowane postępowania. Przede wszystkim są to postępowania o naruszenie praw wyłącznych. W rachubę wchodzi dochodzenie roszczeń niepieniężnych (np. roszczenia o zaniechanie naruszenia, roszczenia publikacyjnego), jak i pieniężnych (np. o wydanie bezpodstawnie uzyskanych korzyści). Podniesienie tych roszczeń zmierza do usunięcia stanu naruszenia praw wyłącznych i kompensacji skutków wywołanych naruszeniem.
W rachubę wchodzą też ? powiązane ze sprawami o naruszenie ? spory z powództwa wzajemnego (o unieważnienie lub wygaszenie prawa ochronnego na znak towarowy lub o unieważnienie prawa z rejestracji wzoru przemysłowego). Faktycznie takie powództwa zmierzają do stwierdzenia ustania praw do znaku towarowego / wzoru przemysłowego i z tego powodu stanowią podstawową formę obrony w sporach o naruszenie. Stwierdzenie ustania prawa wyłącznego jest tożsame z przyznaniem, że takowe prawo po prostu nie istnieje. W efekcie bezzasadne stają się roszczenia z tytułu naruszenia prawa wyłącznego. W każdym przypadku ocena zasadności powództwa wzajemnego jest dokonywana na podstawie tych samych przesłanek materialnoprawnych, które są podstawą orzekania Urzędu Patentowego w postępowaniu spornym o wygaszenie/unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy czy unieważnienie prawa z rejestracji wzoru przemysłowego[9].
Dopuszczalne są też również powództwa o ustalenie braku naruszenia prawa wyłącznego. Celem tych powództw jest uzyskanie instytucjonalnego potwierdzenia, że podjęte lub zamierzone czynności osoby trzeciej nie stanowią naruszenia prawa. Takie orzeczenie, jako uprzedzające powództwo z tytułu naruszenia, może stanowić skuteczną barierę w dochodzeniu przez uprawnionego roszczeń. Może mieć również znaczenie eliminujące zasadność innego trybu ochrony (np. karnoprawnej) jako orzeczenie wskazujące na brak bezprawności określonego zachowania.
Niezależnie od powyższego Kodeks postępowania cywilnego reguluje szczególne środki służące ochronie praw wyłącznych. Najistotniejsze praktycznie znaczenie ma wniosek o zabezpieczenie powództwa (art. 730 i nast. k.p.c.) oraz wniosek o udzielenie informacji o pochodzeniu i sieciach dystrybucji towarów lub usług (art. 479112 i nast. k.p.c.). Oba te wnioski uruchamiają postępowania pozostające w funkcjonalnym związku z postępowaniem o naruszenie praw wyłącznych.
Wniosek o zabezpieczenie powództwa (roszczeń) zmierza do uzyskania przez uprawnionego tymczasowej ochrony na czas trwania postępowania o naruszenie prawa wyłącznego. Może być złożony jeszcze przed wytoczeniem pozwu i wskazywać ? bardzo dolegliwy dla osób trzecich ? sposób zabezpieczenia (np. zajęcie towarów czy zagrożenie zapłatą kary pieniężnej na wypadek nieprzestrzegania postanowienia o zabezpieczeniu). Prawomocne udzielenie zabezpieczenia uniemożliwia podmiotowi, wobec którego jest skierowane, kontynuację bezprawnego zachowania przez cały okres postępowania rozpoznawczego.
Z kolei celem wniosku o udzielenie informacji (może być on złożony także przed wniesieniem pozwu z tytułu naruszenia) jest uzyskanie przez uprawnionego danych istotnych z punktu widzenia dochodzonych roszczeń. W rachubę w szczególności wchodzą informacje o podmiotach naruszających prawo wyłączne oraz o ilości towarów naruszających te prawa. Dane te mogą być wykorzystane do określenia wysokości roszczeń pieniężnych w już toczącym się postępowaniu o naruszenie. Mogą być także podstawą rozszerzenia podmiotowego roszczeń zakazowych (np. wobec dostawców naruszyciela).
Po szóste ? umocowanie w postępowaniu przed EUIPO i Trybunałem Sprawiedliwości UE
Podstawą ochrony praw własności intelektualnej są także regulacje prawa UE. W szczególności zapewniają ochronę jednolitych ? skutecznych na obszarze 27 państw członkowskich UE ? praw wyłącznych. Znaczenie mają przede wszystkim unijne znaki towarowe[10] i wspólnotowe wzory przemysłowe[11].
Ochrona wymienionych praw podmiotowych jest udzielana w trybie rejestracyjnym przez wyspecjalizowany organ unijny: Urząd UE ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z siedzibą w Alicante. Radcowie prawni są uprawnieni do reprezentacji zgłaszających w całym toku postępowania o udzielenie praw wyłącznych (w tym w ramach postępowania sprzeciwowego), jak również do obrony już udzielonych praw wyłącznych. Mogą również reprezentować osoby fizyczne i prawne we wszystkich postępowaniach, zainicjowanych przez te osoby w celu zablokowania zgłoszeń unijnych znaków albo w celu stwierdzenia ustania jednolitych praw wyłącznych (postępowania o stwierdzenie wygaśnięcia praw z rejestracji unijnych znaków towarowych, postępowania o unieważnienie praw z rejestracji unijnych znaków towarowych albo wzorów przemysłowych). Uprawnienie do reprezentacji radców prawnych dotyczy także postępowania przez izbami odwoławczymi EUIPO, inicjowanymi odwołaniami od orzeczeń EUIPO wydanych w I instancji.
Decyzje izb odwoławczych mogą być następnie przedmiotem skargi do Trybunału Sprawiedliwości (ściśle, do sądu UE). W zależności od treści decyzji taka skarga może być wniesiona przez zgłaszającego unijny znak towarowy / wspólnotowy wzór przemysłowy, przez uprawnionego z rejestracji wskazanego znaku/wzoru, przez stronę kwestionującą zgłoszenie znaku towarowego do rejestracji albo przez stronę kwestionującą prawo z rejestracji. Udział w postępowaniu zainicjowanym skargą do sądu UE objęty jest bezwzględnym przymusem reprezentacji. W świetle art. 19 statutu Trybunału Sprawiedliwości UE strony postępowania muszą być reprezentowane przez adwokatów albo radców prawnych. Nie mogą być zatem reprezentowane przez innych pełnomocników (w tym przez rzeczników patentowych), nawet jeśli przepisy krajowe zapewniają możliwość umocowania takich osób w sprawach własności intelektualnej.
Podsumowanie
Przedstawiony katalog spraw z zakresu własności intelektualnej prowadzi do wniosku, że radcowie prawni mają bardzo szerokie (szersze niż wcześniej) możliwości reprezentacji klientów w tych sprawach. Zwykle są to sprawy o dużym stopniu trudności, wymagające specjalistycznej wiedzy z zakresu różnych gałęzi prawa, przyswojenia obszernego orzecznictwa, a niekiedy także znajomości obcych języków prawniczych. Z tego punktu widzenia kluczowe znaczenie mają coraz liczniejsze kompetentne opracowania, jak również specjalistyczne szkolenia i konferencje dotyczące różnych aspektów ochrony własności intelektualnej (w tym organizowane przez Urząd Patentowy RP). Stanowią one nieocenioną pomoc we właściwym przygotowaniu do prowadzenia spraw. Wysiłki w tym zakresie kompensuje ogromna satysfakcja z prowadzenia interesujących sporów związanych z ochroną dóbr niematerialnych.
[1] Zob. w szczególności: ustawa z 24 lipca 2015 r. o zmianie ustawy ? Prawo własności przemysłowej oraz niektórych innych ustaw, Dz.U. z 2015 r., poz. 1266; ustawa
z 5 sierpnia 2015 r. o zmianie ustaw regulujących warunki dostępu do wykonywania niektórych zawodów, Dz.U. z 2015 r., poz. 1505; ustawa z 11 września 2015 r. o zmianie ustawy ? Prawo własności przemysłowej, Dz.U. z 2015 r., poz. 1615; ustawa z 20 lutego 2019 r. o zmianie ustawy ? Prawo własności przemysłowej, Dz.U. z 2019 r.,
poz. 501; ustawa z 16 października 2019 r. o zmianie ustawy ? Prawo własności przemysłowej, Dz.U. z 2019 r., poz. 2309.
[2] Kluczowe znaczenie ma nowelizacja dokonana ustawą z 13 lutego 2020 r. o zmianie ustawy ? Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw, Dz.U. z 2020 r., poz. 288.
[3] Zmiany dotyczą również regulacji unijnych. Jaskrawym przykładem są zmiany w unijnym prawie znaków towarowych.
[4] Znaczenie rejestracji oznaczeń geograficznych w Urzędzie Patentowym RP jest bardzo ograniczone. Mogą one dotyczyć wyłącznie oznaczeń produktów przemysłowych. Natomiast w zakresie oznaczeń geograficznych produktów rolno-spożywczych (a zatem zdecydowanej większości ogółu oznaczeń geograficznych) właściwy jest tryb unijny.
[5] Zob. szerzej informacje na stronie internetowej: https://uprp.gov.pl/pl/przedmioty-ochrony/znaki-towarowe/procedura-krajowa-/dokumentacja-zgloszeniowa [dostęp:
18 maja 2021 r.].
[6] Co do trybu fast track zob. szerzej informacje na stronie internetowej: https://uprp.gov.pl/pl/przedmioty-ochrony/tryb-fast-track [dostęp: 18 maja 2021 r.].
[7]Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 608/2013 z 12 czerwca 2013 r. w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej przez organy celne oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1383/2003 (Dz.Urz. UE z 2013 r., nr L 181).
[8]Przy czym stosownie do art. 47990 k.p.c. Sąd Okręgowy w Warszawie jest wyłącznie właściwy w sprawach własności intelektualnej dotyczących programów komputerowych, wynalazków, wzorów użytkowych, topografii układów scalonych, odmian roślin oraz tajemnic przedsiębiorstwa o charakterze technicznym.
[9] Obecnie sądy powszechne uzyskały zatem częściowo te same kompetencje w zakresie oceny przesłanek ustania ochrony praw wyłącznych, które ma Urząd Patentowy RP. Skutki toczących się spraw i orzeczeń Urzędu Patentowego RP na postępowanie cywilnoprawne w sprawach własności intelektualnej regulują przepisy art. 479126?479129 k.p.c.
[10]Na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.Urz. UE z 2017 r., nr L 154).
[11] Na podstawie rozporządzenia Rady (WE) 6/2002 z 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych (Dz.Urz. UE z 2020 r., nr L 3).
